YakınTarıh Set Kitaplar

12 Eylül’de de Çok Güldük Netekim!

Annelerimiz… Onların en belirgin özelliği yalnızca kendi çocuklarını değil tüm çocukları sevmek!En zor zamanlarda kol kanat gerdiler, emek verdiler çocuklarına ve çocuklarının arkadaşlarına. Belki de kendi dışımızdaki dünyaya duyarlı olmak, kolektivizm, annelerimizden bir duyuş olarak geçti bize. Onlardan aldığımız bu duyuşa bilinç katarak dünyaya dokunmaya çalıştık. Hatta değiştirmek isteminde olacak kadar özgüvenli olduk. Çocuk değildik, ama çocuk kadar içtendik. Yürekliydik.12 Eylül'ün en karanlık dönemlerinde onlar bizi korumaya çalıştılar, etrafımızda zırh oldular. Anladık mı bilinmez...Biz devrim yapıp güya onları kurtarmayı düşlerken, onlar aklımızın ucundan geçmeyen ironiler yarattılar düşünce dünyamızda. Bizi uyardılar, ayılttılar, direncimizi güçlendirdiler.Necmettin Yalçınkaya kitabında; kimi zaman pratik zekâsıyla düşündüren, kimi zaman kendine güveni ve cesaretiyle hayran bırakan, kimi zaman da ataklığı ve hazırcevaplığıyla güldüren ve onun yetişmesinde en büyük emek sahibi olan annesini mekeze alarak 12 Eylül Darbesi'ni, arkadaşlarını ve mücadelesini anlatıyor kısa hikâyeleriyle.

 

12 Mart’tan 12 Eylul'e

Tuz-tarih dostum Halim Demir'in "12 Mart'tan, 12 Eylül'e. Üç Kuşak, Üç Kardeş, Üç Sanık" dosyasını okurken, bir kısmı tarihen ve siyaseten gayet yakınım olan "serabi eşkıyaları" yeniden anımsadım ve sevdim. Bu kitapta hem tarih hem de coğrafya şart... Belki de bu nedenle, bu kitabın dosyasını okurken, hem tarihi, hem coğrafyayı hem de bizim mahallenin asi ve aksi çocuklarını, kalbimin kardeşlerini bir kez daha anımsadım.. Dahası var; bu kitap bana yeryüzü şairi Nâzım Hikmet'in, "Ben iyimserim, dostlar, akarsu gibi.. " dizesinin tarihsel ve siyasal, etik ve estetik anlamlarıyla iyimserlik çağrıştırdı. Ama onun kadar da masumiyet çağının devrimci romantik gençleri ile yeniden tanıştım. Yeni bir dünyaya doğru akıntıya yürek çeken kardeşlerim her sayfada yolumu kesti. Sonuç olarak yirmi dört ayar tarih ve insan kıymetindeki eşkiya kardeşlerim için bir kez daha Cemal Süreya'nın şu dizelerini mırıldandım: "Biz kırıldık daha da kırılırız.Kimse dokunamaz bizim suçsuzluğumuza."

 

Unutmayacağız-Barışmayacağız-Affetmeyeceğiz

 Ankara Emniyet Müdürlüğü’nde sivil polisler koluna girerek merdivenlerden aşağı indirdiler ve bodrum katta karanlık bir hücreye attılar!Burada birkaç saat beklettikten sonra gözlerini bağlayarak koridora çıkardılar. Beline bir ip bağlayarak onu çeke çeke aynı katta başka bir yere götürdüler. Burada giysilerini çıkarttırdılar, çırılçıplak kaldı. Yere sırt üstü yatırdılar. Beton buz gibiydi. Dışarıda ısı eksi 24 dereceye düşmüştü, tüyleri diken diken oldu. Hemen ardından hortumla üzerine su fışkırtmaya başladılar. Bütün bedeni sarsıldı! İnlemeye başladı. Polisler bir yan-dan da küfür ve hakaret ediyorlardı. Suyun şırıltısı, inleme ve polisin küfrü birbirine karışıyordu. Bu işlem on beş, yirmi dakika sürdü. Su kesilin-ce bittiğini sandı. Ama polisler ayak bileklerine bir ip bağladılar, bununla tavana astılar. Vücudunun iki yerine elektrik kabloları bağladılar ve elektrik vermeye başladılar.Elektrik!!! Bütün bedeni anlatılmaz bir acıyla kıvrandı. Bedeni matkaplarla oyuluyormuş, tahta delinirken tozların çıkması gibi bedeninden de etler kıyma haline gelip dökülüyormuş gibiydi. Bu, dayanılır şey değildi."Anlat ulan! Ne varsa kusacaksın, yoksa buradan kurtulamazsın. Kırk beş gün elimizdesin. Hiçbir kurtuluşun yok” dediler."Neyi anlatayım?” diye sordu."Görüyor musun, bu tam militan! Militanlar böyle sorar. Ne biliyorsan hepsini anlat!”Bir süre sonra bacakları uyuştu. Beyni de uyuşmaya başladı. Sorularını tam anlayamaz, düzgün cümleler kuramaz oldu.12 Mart’ta, 12 Eylül’de on binlerce kişi işkence gördü ama yaşadıklarını pek az kişi anlattı. Bu iki askeri darbenin yarattığı fırtınaları, onları yaşayanlardan biri anlatıyor.Okuyunca anımsayacaksınız, irkileceksiniz, güleceksiniz, düşüneceksiniz, nefret edeceksiniz…